Γυρίζω 2 χρόνια πίσω. Αρχές Νοέμβρη του 2005 μια Κυριακή βροχερή και πολύ μελαγχολική. Οι ώρες και τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά. Σε λίγες ώρες θα παρουσιαζόμουν στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο.
Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος όταν γυρίζεις στο παρελθόν και ανατρέχεις σε στιγμές που ανεξίτηλα χαράζουν τη μνήμη σου. 2 χρόνια πίσω λοιπόν. 6 Νοέμβρη του 2005, επιστρέφω από την τελευταία μου βόλτα στην αγαπημένη μου Αθήνα στο πατρικό μου στο Μεσολόγγι. Όσα έχουν προηγηθεί τους τελευταίους μήνες πριν από εκείνη τη σημαδιακή Κυριακή φυλλάγονται καλά μέσα μου. Στη διαδρομή της επιστροφής οι σκέψεις κυλούν αργά και με δυσκολία αποστρέφω το μυαλό μου από κακούς συνειρμούς. Όμως ο χρόνος είναι παρών. Τόσο προσδιοριστικός όσο και τα επίθετα που μπορεί κανείς να προσδώσει σε αυτόν. Βασανιστικά αργός, αδυσώπητα στάσιμος εκείνες οι στιγμές μοιάζουν αιώνιες. Το λεωφορείο με ταχύτητα διασχίζει τη νέα εθνική οδό αλλά οι σκέψεις συνεχίζουν τον υπερβολικά αργό ρυθμό τους. Κάποιες γρήγορες αναλαμπές δεν καταφέρνουν να διώξουν αυτή τη βραδυπορία.
Σε λίγη ώρα το λεωφορείο φτάνει στον προορισμό του. Η νύχτα έχει πέσει απότομα αλλά ο χρόνος συνεχίζει την ίδια του πορεία. Η ψυχολογία μου στο ναδίρ ταιριάζει απόλυτα και με τον καιρό και με την εποχή. Τα λεπτά περνούν και η αυριανή μέρα πλησιάζει. Θα έδινα τα πάντα να σταμάταγε ο χρόνος εκεί, και να ξανάρχιζε από το σημείο που εγώ θα όριζα. Τόσα επίθετα προσδιορίζουν το χρόνο αλλά όχι και αυτό σκέφτομαι. Δεν καθορίζεται ο χρόνος κατά το επιθυμητό και αυτό με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Σε μερικές ώρες ξημερώνει και η πρώτη Δευτέρα του Νοέμβρη θα με βρει σε άλλον τόπο, με άλλους ανθρώπους που σίγουρα θα έχουν διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα. Γρήγορα ξεχνάω την αυριανή μέρα και επιστρέφω στο τώρα. Η μουσική στέκεται δίπλα μου και με βοηθάει να σκεφτώ θετικά. Γνωστά μουσικά ακούσματα με συντροφεύουν για το υπόλοιπο της μέρας και οι αναμνήσεις με τα οποία αυτά έχουν συνδεθεί με κάνουν να αισιοδοξώ. Με το χέρι στο κινητό στέλνω τα τελευταία μου μηνύματα σε αγαπημένα μου πρόσωπα πριν με πάρει ο ύπνος και ονειρευτώ αυτό που θα επιθυμούσα, να σταματήσει ο χρόνος. Όμως (δυστυχώς ή ευτυχώς) πολλές φορές και τα όνειρα δεν ορίζονται με βάση τις επιθυμίες μας καθώς αυτά αφήνονται να δράσουν στη σφαίρα του ασυνειδήτου.....

Ξημέρωσε και το παρόν με καλεί ξανά στις επάλξεις, να ξεπεράσω τις όποιες δυσκολίες για να ατενίσω στο τέλος της διαδρομής ένα αισιόδοξο μέλλον που όμως θα έχει δημιουργηθεί στη βάση των αναμνήσεων και των περασμένων...