Μέσα Ιούλη ή αλλιώς αν προτιμάτε μέσα καλοκαιριού και τόσο σύντομα κοντά σας. Καταγράφω νωχελικά τις σκέψεις μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο σαν να με έχει επηρεάσει η θερινή ραστώνη, η γλυκιά ζέστη του καλοκαιριού που με χτυπάει στο πρόσωπο θυμίζοντάς μου γεγονότα και παραστάσεις που η μνήμη προσπάθησε να διαγράψει. Γράφω λοιπόν για να καλύψω τις προσωπική μου ματαιοδοξία που έτσι και αλλιώς λίγο πολλοί όλοι έχουμε ή γράφω για να εκφράσω συναισθήματα και προσωπικές στιγμές που στη διάρκεια του χρόνου άρχισαν να ξεφτίζουν;
Ειλικρινά την απάντηση δεν την έχω και αν την είχα θα προτιμούσα να μη τη δώσω. Αλλά έτσι και αλλιώς στη ζωή μου πάντα μου άρεσε να μη δίνω άμεσα τις απαντήσεις στα ερωτήματα αλλά να προσπαθώ μέσα από περίτεχνες αναζητήσεις της ερώτησης να ανακαλύψω τη μαγεία της απάντησης. Γιατί λοιπόν να κουράζω τους λιγοστούς που με διαβάζουν χρησιμοποιώντας πομπώδεις εκφράσεις, επιλεκτικά επίθετα που προσθέτουν μια επιτηδευμένη γοητεία στο λόγο, αφαιρετικές προτάσεις που στόχο έχουν να μαγέψουν τον αναγνώστη; Γιατί λοιπόν ενώ άρχισε ως προσωπική εξιστόρηση στιγμών, εικόνων, παραστάσεων, γεγονότων με ένα καθαρό,μεστό λόγο, χωρίς εντωπωσιασμούς και επικίνδυνους λεκτικούς υπερβατισμούς αρχίζει να μετατρέπεται σε ιστολόγιο ακραίας εγωπάθειας και κρυφής αλαζονείας; Γιατί να επιζητάει με χυδαίο τρόπο στα όρια επαιτείας τα ευμεγέθη σχόλια των αναγνωστών; Γιατί ενώ άρχισε με αφορμή τον απεγλωβισμό των σκέψεών μου καταλήγει σιγά σιγά σε προσωπικό εγκλωβισμό που κάθε φορά και μόνο θα προσπαθεί να γοητεύσει τον αναγνώστη;
Να λοιπον μερικά από τα ερώτηματα που απαντούν όμως μερικώς στο αρχικό μου ερώτημα.
Καθώς όμως απαντούν εν μέρει στο βασικό μου ερώτημα υπάρχει ακόμη η ελπίδα να μην καταλήξει αυτή η προσπάθεια σε ικανοποίηση προσωπικών σκοπιμοτήτων που θα καταστρέψουν τον αρχικό, αληθινό, ειλικρινή, λυτρωτικό στόχο που φυσικά δεν είναι άλλος από τη δημοσίευση των πρώτων μου διηγημάτων, ιστοριών, αφηγημάτων, πολλών άπό τα οποία η πρόγευση έχει ήδη δοθεί.
Έτσι λοιπόν από εδώ και πέρα στο ιστολόγιο θα αναρτώνται μικρές ιστορίες, αφηγήσεις που στο τέλος όταν συγκεντρωθόυν με αυτές που έχουν ήδη αναρτηθεί θα αποτελέσουν μια μικρή, ικανοποιητική πρώτη ύλη για την δημοσίευση όποτε αυτή έρθει που όμως δεν θα είναι και πολύ μακριά....

Πέρασαν κιόλας τρεις μήνες από την τελευταία μας συνάντηση. Να μαστε πάλι όμως μαζί στα μέσα του Ιούνη, στις αρχές του θέρους. Ενός Ιούνη, με μπάλα και συναυλίες, με βόλτες και βουτιές, με ανόητα φλερτ και ευχάριστες συζητήσεις. Ιούνης λοιπόν και τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτό το μήνα έντονα όσο σε κανέναv άλλο μήνα. Προσωπικά, πάντα απεχθανόμουν τον Ιούνη και τις ηλιόλουστες μέρες του. Ανέκαθεν εκείνο που φοβόμουν πάνοτε και περισσότερο από ότι άλλο ήταν η μοναξιά των επαρχιακών δρόμων ντάλα μεσημέρι στη μικρή μου πόλη. Οι δρόμοι βουβοί, οι περισσότεροι να έχουν αποδράσει στις πιο κοντινές παραλίες, ο ήλιος να καίει πάνω στο δέρμα και η εναλλαγή των συναισθημάτων να προκαλεί συγκινησιακή φόρτιση. Κρυμμένες καλά αυτές οι εικόνες στο πίσω μέρος του μυαλού μου έρχονται αραιά και που να μου θυμήσουν και να μου δείξουν τη μοναδικότητα των στιγμών όπως διαφορετικά αποτυπώνονται στον καθένα μας. Κάθε Ιούνης αλλιώτικος από κάθε άλλον Ιούνη, μοναδικός σε σχέση με τους άλλους μήνες, με ποικίλες στιγμές και παραστάσεις αποκαλύπτει έντονα εικόνες του παρελθόντος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και ποιες χρονιές; Ιούνης του '99 και προετοιμασία για τις ψυχοφθόρες πανελλήνιες εξετάσεις; Αφόρητη ζέστη, εσύ να ακούς από γνωστούς, φίλους, αδέρφια τη μαγεία του καλοκαιριού, το σχεδίασμα επί χάρτου των επικείμενων διακοπών σε ελληνικά νησιά, τον ανεπαίσθητο θόρυβο από το κλείσιμο της πόρτας του μπάνιου μην τυχόν και ξυπνήσει το παιδί που απαλά κοιμάται και εσύ εσώκλειστος λύνοντας ασκήσεις και γράφοντας παρόμοιους προλόγους και επιλόγους που θα μπορούσαν να προσαρμοστούν σε κάθε ενδεχόμενο ζήτημα έκθεσης να σκαλίζεις το παλιό γραφείο καταγράφοντας τα όνειρά σου.

Ιούνης του 2000 και τα όνειρα που είχες σκαλίσει την προηγούμενη χρονιά γίνονται μέρος της πραγματικότητας. Πρωτή χρονιά μακριά από τη γενέθλια γη να σουλατσάρεις σε πλατείες γειτονιών του κέντρου που μετοίκησες, να μαζεύεσαι σε σπίτια καινούριων φίλων που ήδη γνώρισες για να παρακολουθήσεις Euro, να κατεβαίνεις στην προκυμαία του μεγάλου λιμανιού ξημερώματα, περιμένοντας την αυγή να χαράξει και εσύ να κατεβάζεις ξεροβήχοντας τις λιγοστές τζούρες από τα σκληρά τσιγάρα του κολλητού σου.

Ιούνης 2001 και ο έρωτας που είχε κάνει την εμφάνισή του λίγους μήνες νωρίτερα να σε απογειώνει σε ατέλειωτους ουρανούς. Να κατεβαίνεις στη μικρή αμμουδιά του Φαλήρου, ο ήλιος να δύει σιγά σιγά, τα πρώτα αστέρια να κάνουν την εμφάνισή τους πάνω από τον αττικό ουρανό, να αγκαλιάζεστε και να φιλιέστε αρχικά συγκρατημένα σαν να αφήνει ο ένας την πρωτοβουλία στον άλλον και ξεθαρρεύοντας να γίνεστε ένα με την άμμο. Να γυρίζεις σπίτι με το τελευταίο τρόλει αδιαφορώντας για τις σηκωμένες σημαίες των ταξί που περιμένουν υπομονετικά τους πελάτες τους και λίγο πριν κοιμηθείς να στέλνεις τα τελευταία μηνύματα στο ταίρι σου και κάθε αργοπορία στην απάντησή της να σου δημουργεί μια γλυκιά προσμονή και όταν ακούς το χαρακτηριστικό ήχο του ληφθέντος μηνύματος να ανακουφίζεσαι.

Ιούνης του 2002 και οι πρώτες διακοπές με τους κολλητούς σου από τη σχολή να σχεδιάζονται σε διαφορετικά σπίτια κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο. Η αδερφή σου να έχει γυρίσει από το μελαγχολικό της Λονδίνο, εσύ να μετανιώνεις κάθε λεπτό τη μη επίσκεψή σου σε αυτήν, τα πρώτα καβγαδάκια στη σχέση σου να σε στεναχωρούν και η εξεταστική του καλοκαιριού σημαντική για την πορεία σου στη σχολή να πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο.

Ιούνης του 2003 και οι πρώτες μελαγχολικές σκέψεις να κάνουν την εμφάνισή τους καθώς καταλαβαίνεις ότι πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια της σχολής σου. Φοβάσαι αν δεν τρομάζεις κιόλας, τότε που τελείωνες κάθε σχολική χρονιά και νόμιζες ότι δεν θα ξανασυνατούσες τα πολυαγαπημένα σου άτομα ή θα πήγαινες στις κατανησκώσεις που πάντα απόφευγες, ότι αυτό θα ξανασυμβεί και αυτή τη φορά που τελειώνεις τη σχολή. Προβληματίζεσαι για το μέλλον σου, πηγαίνεις σε αξέχαστες συναυλίες που χαράζονται μέσα σου, βολτάρεις στον υπέροχο παραλιακό δρόμο της πόλης σου με αυτή που ακόμη είσαι μαζί της και σχεδιάζεις αγναντεύοντας το σαγηνευτικό ηλιοβασίλεμα τις πρώτες σας κοινές διακοπές.

Ιούνης του 2004 και η εποποιία του Euro σε προιδεάζει. Εσύ να κλαις στο αγαπημένο σου μέρος, στο λόφο του Λυκαβηττού μαζί της καθώς η απόσταση που θα σας χωρίζει το μεταπτυχιακό στην Αγγλία θα φέρει τον αναπόφευκτο χωρισμό. Τα ηλιοβασιλέματα να λιγοστεύουν, το θαύμα της Πορτογαλίας να συνεχίζεται, όλη η Ελλάδα στο πόδι, στις πλατείες να γίνεται ένα μικρό πανηγύρι, η μέθη του καλοκαιριού να φτάνει ως τις ακτές της Λισσαβόνας, θα ήθελες και εσύ να βρίσκεσαι εκεί άλλωστε, αλλά εσύ να προσπαθείς να βρεις τη χρυσή τομή, να κάνεις τους αναγκαίους συμβιβασμούς που θα γλιτώσουν τη σχέση σου. Προς το παρόν γλιτώνει καθώς ο Θεός της Πορτογαλίας θα κάνει το θαύμα του την ημέρα του τελικού αλλά και την επόμενη όταν θα ακούσεις ευχάριστα ότι η φυγή σου στην Αγγλία ματαιώνεται..

Ιούνης του 2005 και κυκλοθυμικά τα διαλύεις όλα. Η συσσώρευση των έντονων συγκινησιακών στιγμών ξεσπά στην πιο ακατάλληλη στιγμή. Ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ, Κυριακής θαρρώ πως ήταν βλέπεις ότι οι συνέπειες των πράξεών σου θα είναι επίπονες. Να τηλεφωνείς στην αδερφή σου, να την εξηγείς τι συνέβη και αυτή ψύχραιμα να σου εξηγεί ότι όλα θα πάνε καλά και ότι δεν θα πρέπει έτσι άκοπα να κάνεις κινήσεις που αργότερα θα μετανιώσεις. Είναι όμως πια αργά... Την επόμενη μέρα θα απομακυνόμουν χωρίς ουσιαστικό λόγο από το ταίρι μου, θα έβρισκα προφάσεις που θα δηλητηρίαζαν τη σχέση μας, θα ακύρωνα τις προγραμματισμένες διακοπές μας και θα κλεινόμουν στον ευατό μου όσο ποτέ άλλοτε.

Ιούνης του 2006 και όλα όσα έχουν προηγηθεί τους προηγούμενους μήνες κρατούνται καλά φυλαγμένα μέσα μου. Σαν να μην έχει περάσει ούτε ένα λεπτό από τα φορτισμένα γεγονότα του προηγούμενου Ιούνη, ανακαλώ στη μνήμη μου σε ένα απομακρυσμένο στρατόπεδο της Ηπείρου στις παρυφές του χιονισμένου Σμόλικα και δίπλα στο τουριστικό ποτάμι του Αώου τις μικρές και μεγάλες αλλαγές που συνέβησαν την προηγούμενη χρονιά. Ένας επίπονος χωρισμός, μια αποφοίτηση από ένα κουραστικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, και η υποχρεωτική στράτευση έρχονται να μου θυμήσουν τα γεγονότα της χρονιάς. Η αναγγελία της πρόσληψής μου σαν από μηχανής θεός ανακουφίζει τις διαδαλώδεις σκέψεις μου και λειτουργεί σαν εφαλτήριο ονείρων και σχεδίων.

Ιούνης του 2007 και η πρώτη μου χρονιά στον επαγγελματικό τομέα συνοδεύεται με ανάμεικτα συναισθήματα. Τα επί χάρτου σχέδια στην αρχή του προηγούμενου φθινοπώρου αποδεικνύονται ανεδαφικά και η προσμονή για το αναπάντεχο που θα επιφέρει την καλύτερη δυνατή βελτίωση της ψυχολογίας μου ακόμη να περιμένει... Η μέρα έχει πέσει, στο βάθος του ορίζοντα τα πρώτα φώτα αγκαλιάζουν τον αττικό ουρανό, στα διπλανά μπαλκόνια παρέες μαζεύουνται για να δουν Euro και λίγο πιο πέρα στα δεξιά μου καθώς βγαίνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου να απολαμβάνω για λίγες ακόμη μέρες τον αγαπημενό μου Λυκαβηττό.

Η Αθήνα καλοσώριζε την Άνοιξη με ένα αεράκι δροσερό και μεθυστικό που παρέπεμπε σε πρώιμο καλοκαίρι. Προκαλούσε τις αισθήσεις και προσκαλούσε σε ατέλειωτες βόλτες και μάταιες αναζητήσεις. Στο Φάληρο δυο παρέες γύφτων έστηναν τις σκηνές τους στην παλιά,εγκαταλελειμμένη μαρίνα και πιο πέρα πολυτελή κότερα επιδεικνύοντας το σωρευμένο πλούτο των ιδιοκτητών τους πλησιάζαν απειλητικά τις ακτές. Κατά μήκος της παραλιακής γραμμής η ομορφιά απλωνόταν σε όλο της το μεγαλείο. Λίγο πιο έξω από την πυκνοκατοικημένη μεγαλούπολη ερωτευμένα ζευγαράκια κάθε ηλικίας απολάμβαναν τη μέθη του έρωτα. Τα παράνομα έπαιρναν τις κατάλληλες προφυλάξεις μην τυχόν και κανένα γνωστό μάτι προδώσει το καλά κρυμμένο μυστικό τους. Στα τριγύρω ξεχαρβαλωμένα παγκάκια ηλικιωμένοι προσπαθούσαν να βολευτούν στη μία ή στις δύο σανίδες που είχαν απομείνει και βουβά παρακολουθούσαν όσα πιο πέρα διαδραματίζονταν.
Πέντε, έξι τολμηροί ετοιμάζονταν για τις πρώτες βουτιές τους και μερικά μέτρα πιο πέρα μια παρέα φοιτητών με αργούς ρυθμούς προετοιμάζονταν για την αυριανή γιορτή της νεολαίας...

Χιλιόμετρα πιο μακριά ο ήλιος ταξίδευε σε άλλες πολιτείες, υποδεχόταν άλλους ανθρώπους , διαφορετικές φυλές θα έκανε τον κύκλο του και θα επέστρεφε ξανά εδώ την επόμενη μέρα. Αργά αργά θα έκανε την εμφάνιση του πάνω από τον αττικό ουρανό, θα έψαχνε τους γύφτους που τη νύχτα όταν αυτός κοιμόταν δυο περιπολικά είχαν μαζέψει με συνοπτικές διαδικασίες, θα παρατηρούσε πώς τα παράνομα ζευγαράκια δεν είχαν επιστρέψει στο ίδιο σημείο, άλλωστε η ίδια δικαιολογία μέσα μια μέρα δύσκολα γίνεται πιστευτή, θα αναζητούσε τους τολμητίες αλλά ίσως να τους έβρισκε αναπαυτικά στον καναπέ του σπιτιού τους να συζητούν και να διαφωνούν για το εάν βιάστηκαν ή όχι και θα έκανε μια στάση να υποδεχτεί τη γιορτή της νεολαίας....

Άκουσε όμως ότι η γιορτή είχε τελικά ματαιωθεί, απογοητεύθηκε, κοντοστάθηκε και αποφάσισε να αποχωρήσει. Γρήγορα έψαξε για άλλες γιορτές και θα περίμενε την αυριανή μέρα να δει μήπως τελικά δεν είχε ματαιωθεί το πανηγύρι των νέων αλλά απλώς άρχιζε όψιμα καθώς εκείνοι που ήταν επιφορτισμένοι με τις προετοιμασίες τους είχε δει την προηγούμενη μέρα να δραπετεύουν την τελευταία στιγμή αφήνοντας τη γιορτή να περιμένει ίσως για του χρόνου.

Η αυριανή μέρα ήρθε, ο ήλιος επέστρεψε αλλά δυστυχώς το πανηγύρι είχε οριστικά ματαιωθεί. Ποιος ξέρει, ίσως την επόμενη φορά να σταθεί πιο τυχερός...

Γυρίζω σε δρόμους παλιούς για να ξεχάσω και να θυμηθώ. Σε γειτονιές που ερωτεύθηκα, αγάπησα, χάθηκα, περιπλανήθηκα, μίσησα, έκλαψα με όλη μου την ψυχή. Σε περιοχές που ξενύχτησα, έχασα τον προσανατολισμό μου, ξαναβρήκα το βηματισμό μου. Γυρίζω για να αντιστρέψω τον χρόνο. Αναρωτιέμαι πολλές φορές , τι θέλω πραγματικά να αντιστρέψω; Το χρόνο ή την ίδια μου τη ζωή; Πιάνομαι αδιάβαστος για άλλη μια φορά, μια από τις πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Ακόμη και τώρα αδυνατώ να απαντήσω σε βασικά ερωτήματα που θέτω στον ευατό μου. Πώς θέλω να ζήσω, με ποιους να περάσω μέρος της υπόλοιπής μου ζωής, πώς κατάφερα να απογοητεύσω τα ίδια μου τα όνειρα.
Επιστρέφω επομένως από εκεί που άρχισα τη διαδρομή που πάντα ονειρευόμουν. Μια διαδρομή που με όλα τα ανηφορικά και δύσκολα σημεία της στο τέλος δε μπορεί παρά να φτάσει στον προορισμό της. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να πιαστώ και πάλι αδιάβαστος, γιατί τώρα δεν έχω να κάνω με μαθήματα του πανεπιστημίου που ακόμη και αν δεν τα περνούσα τα επαναλάμβανα την επόμενη φορά , αλλά έχω να κάνω με την ίδια μου τη ζωή που σημαντικές της παραλείψεις δεν συγχωρούνται όπως σε ένα αρχάριο μαθητή. Πρέπει να αποφασίσω. Λαθρεπιβάτης της ίδιας μου της ζωής ή συνταξιδιώτης στο όνειρο που μόλις τώρα ξεκινάει;