Γυρίζω 2 χρόνια πίσω. Αρχές Νοέμβρη του 2005 μια Κυριακή βροχερή και πολύ μελαγχολική. Οι ώρες και τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά. Σε λίγες ώρες θα παρουσιαζόμουν στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο.
Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος όταν γυρίζεις στο παρελθόν και ανατρέχεις σε στιγμές που ανεξίτηλα χαράζουν τη μνήμη σου. 2 χρόνια πίσω λοιπόν. 6 Νοέμβρη του 2005, επιστρέφω από την τελευταία μου βόλτα στην αγαπημένη μου Αθήνα στο πατρικό μου στο Μεσολόγγι. Όσα έχουν προηγηθεί τους τελευταίους μήνες πριν από εκείνη τη σημαδιακή Κυριακή φυλλάγονται καλά μέσα μου. Στη διαδρομή της επιστροφής οι σκέψεις κυλούν αργά και με δυσκολία αποστρέφω το μυαλό μου από κακούς συνειρμούς. Όμως ο χρόνος είναι παρών. Τόσο προσδιοριστικός όσο και τα επίθετα που μπορεί κανείς να προσδώσει σε αυτόν. Βασανιστικά αργός, αδυσώπητα στάσιμος εκείνες οι στιγμές μοιάζουν αιώνιες. Το λεωφορείο με ταχύτητα διασχίζει τη νέα εθνική οδό αλλά οι σκέψεις συνεχίζουν τον υπερβολικά αργό ρυθμό τους. Κάποιες γρήγορες αναλαμπές δεν καταφέρνουν να διώξουν αυτή τη βραδυπορία.
Σε λίγη ώρα το λεωφορείο φτάνει στον προορισμό του. Η νύχτα έχει πέσει απότομα αλλά ο χρόνος συνεχίζει την ίδια του πορεία. Η ψυχολογία μου στο ναδίρ ταιριάζει απόλυτα και με τον καιρό και με την εποχή. Τα λεπτά περνούν και η αυριανή μέρα πλησιάζει. Θα έδινα τα πάντα να σταμάταγε ο χρόνος εκεί, και να ξανάρχιζε από το σημείο που εγώ θα όριζα. Τόσα επίθετα προσδιορίζουν το χρόνο αλλά όχι και αυτό σκέφτομαι. Δεν καθορίζεται ο χρόνος κατά το επιθυμητό και αυτό με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Σε μερικές ώρες ξημερώνει και η πρώτη Δευτέρα του Νοέμβρη θα με βρει σε άλλον τόπο, με άλλους ανθρώπους που σίγουρα θα έχουν διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα. Γρήγορα ξεχνάω την αυριανή μέρα και επιστρέφω στο τώρα. Η μουσική στέκεται δίπλα μου και με βοηθάει να σκεφτώ θετικά. Γνωστά μουσικά ακούσματα με συντροφεύουν για το υπόλοιπο της μέρας και οι αναμνήσεις με τα οποία αυτά έχουν συνδεθεί με κάνουν να αισιοδοξώ. Με το χέρι στο κινητό στέλνω τα τελευταία μου μηνύματα σε αγαπημένα μου πρόσωπα πριν με πάρει ο ύπνος και ονειρευτώ αυτό που θα επιθυμούσα, να σταματήσει ο χρόνος. Όμως (δυστυχώς ή ευτυχώς) πολλές φορές και τα όνειρα δεν ορίζονται με βάση τις επιθυμίες μας καθώς αυτά αφήνονται να δράσουν στη σφαίρα του ασυνειδήτου.....

Ξημέρωσε και το παρόν με καλεί ξανά στις επάλξεις, να ξεπεράσω τις όποιες δυσκολίες για να ατενίσω στο τέλος της διαδρομής ένα αισιόδοξο μέλλον που όμως θα έχει δημιουργηθεί στη βάση των αναμνήσεων και των περασμένων...

7 Ιουλίου 2007. Πλησιάζουμε στη μέση του καλοκαιριού, στο τέλος μιας επίπονης χρονιάς. Όπως σε κάθε τέλος έτσι και σε αυτό κάνω μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε. Τι πέτυχα, ποιες από τις προσδοκίες και τα όνειρά μου εκπληρώθηκαν, πόσες απογοητεύσεις έντονες ή μη δεν έχει σημασία πήρα, και εάν σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά βελτιώθηκα, ένιωσα καλύτερα, ανακάλυψα νέες πτυχές του ευατού μου που ίσως δεν ήξερα.
Πράγματι, αναλογιζόμενος όλα αυτά και γράφοντας τα παράλληλα, συνειδητοποίησα ότι σε γενικές γραμμές η χρονιά που περνάει κρίνεται επιτυχής. Θα αναρωτηθεί κάποιος πώς από μόνος του μπορεί κανείς να κρίνει εάν μια χρονιά είναι επιτυχημένη ή όχι. Σίγουρα δεν είναι τόσο απλό αλλά θα έλεγα ότι αυτό επιτυγχάνεται με την κατάκτηση των περισσότερων στόχων που έθεσα στην αρχή της χρονιάς. Σα μια ζυγαριά που μετράει ερεθίσματα, όνειρα, φιλοδοξίες, προσδοκίες, πόθους και ανάλογα με την επίτευξη ή όχι αυτών γέρνει από τη μία ή από την άλλη πλευρά αντίστοιχα. Νέα χρονιά στον ορίζοντα οι προσδοκίες να αυξάνουν. Η ζυγαριά να μηδενίζει και ξανά από την αρχή. Αλλά αυτός ο αγώνας είναι πολύ δημιουργικός και ωραίος, σε γεμίζει ενέργεια και σου δίνει αντοχές. Πώς την ατενίζω τη χρονιά που φεύγει και πώς αυτή που έρχεται; Αυτή που έμεινε πίσω με γλυκιά νοσταλγία και αυτή που αποκαλύπτεται μπροστά μου γεμάτος αισιοδοξία.

Υ.Γ. Φυσικά και δεν ήρθε το 2008. Απλώς και εγώ σαν τους μαθητές που παίρνουν την τελική τους αξιολόγηση στο τέλος του Ιούνη, σαν τις επιχειρήσεις που κάνουν έναν απολογισμό κατά τα μέσα του καλοκαιριού, σαν τους έρωτες που τελείωσαν, προώρα ή όχι δεν έχει σημασία, στις αρχές του για να αντικατασταθούν ίσως από άλλους, έτσι και εγώ κάνω το δικό μου πρόχειρα σχεδιαζόμενο απολογισμό σε ένα ιστολόγιο που δημιουργήθηκε και για έναν από αυτούς τους λόγους.

Αναμνήσεις σε καλοκαιρινό φόντο

Και έτσι όλα όσα πέρασαν μοιάζουν να είναι μια μακρινή ανάμνηση...

Αναμνήσεις και καλοκαίρι ή καλοκαιρινές αναπολήσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Θα μπορούσε να είναι άραγε ένας τίτλος από ένα μυθιστόρημα όμως στην πραγματικότητα είναι η ίδια μας η ζωή. Χωρίς μνήμες, θύμησες όλα μοιάζουν να αρχίζουν από το μηδέν. Σαν να βγαίνεις από ενα σκοτεινό τούνελ και το τοπίο που αντικρίζεις να είναι τόσο άγνωστο που να σε φοβίζει.
Έτσι λοιπόν μοιάζουν τα περασμένα. Σα φωτογραφίες καλά σφραγισμένες σε ένα κουτί πεταμένο στην άκρη μιας ετοιμόρροπης αποθήκης.
Το καλοκαίρι έφθασε και ευθύμως ανακαλώ στη μνήμη μου περιστατικά, παραστάσεις από διάφορα καλοκαίρια που χρωμάτισαν τη ζωή μου, όπως συμβαίνει άλωστε με όλες τις εποχές, συζητήσεις, γεγονότα που με σημάδεψαν.
Με νοσταλγία ανατρέχω σε κάθε καλοκαίρι της μέχρι τώρα ζωής μου και θυμάμαι όλες τις στιγμές, χαρούμενες και δυσάρεστες. Κάθε στιγμή ξεχωριστή για μένα φανερώνει την αισθαντικότητα αυτής της εποχής και μου αποκαλύπτει τις κρυφές πτυχές της.

Και να 'μαστε πάλι μαζί. Στη μέση της διαδρομής λίγο πριν προσγειωθούμε στο θέρος. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται μαζί με τις εποχές και αυτό κάποιες φορές φοβίζει και κάποιες γοητεύει. Καλοκαίρι μπροστά και τα όνειρα να απογειώνονται .Να σχεδιάζουμε για ταξίδια σε ξένες, μαγικές,μακρινές πολιτείες με όλα τα δυνατά μέσα. Με αεροπλάνα για γρήγορη μετάβαση στον τελικό προoρισμό και περισσότερες μέρες για περιπλάνηση. Με τρένα για την απόλαυση σε άγνωστες διαδρομές και μια τυχόν γνωριμία με τον έρωτα της ζωής σου καθώς απολαμβάνεις μια τελευταία ρουφηξιά του στριφτού σου τσιγάρου και η εώς τότε άγνωστη σου ζητάει εάν μπορείς να σταματήσεις να καπνίζεις, καθώς την ενοχλεί και εσύ βρίσκεις την αφορμή που τόσο περίμενες για να την γνωρίσεις. Με πλοία και όπου μας βγάλει . Να σε ρωτάει ο ταξιδιωτικός πράκτορας "νεαρέ, ποιος είναι ο προορισμός σου" ( πάντα ενικός, λες και γνωριζόμασταν και από παλιά) και να το ακούς πολλές φορές μέχρι κάποιος να σε ξυπνήσει καθώς εσύ ήδη σκέφτεσαι όχι το νησί, γιατί από την αρχή δεν ήξερες που ακριβώς ήθελες να πας, αλλά εάν υπάρχει κανένα εισιτήριο με όλους τους δυνατούς προορισμούς σε προνομιακή τιμή. Με αυτοκίνητο ή καλύτερα βανάκι για να χωράει όλη η παρέα, μη μείνει και κανένας παραπονεμένος, για το γύρο της Ιβηρικής χερσονήσου. Να έχεις ακούσει τόσα πολλά που είσαι σίγουρος ότι τα μέρη που τώρα σχεδιάζεις πρώτη φορά να πας κάπου τα έχεις συναντήσεις. Να θες 200 χιλιόμετρα για το πλησιέστερο βενζινάδικο, ο μετρητής να υποδεικνύει ότι μπορείς ακόμη να διανύσεις 210 και ξαφνικά να πετάγεται από το πουθενά μια ταμπέλα: 20 χιλιόμετρα δεξιά, Γιβραλτάρ. Να υπολογίζεις ξανά και ξανά και να μη σου βγαίνουν, 200 από πριν και 20 να πας και 20 να γυρίσεις, 240. Δεν θα φτάσει η βενζίνη, να λεέι ο γκρινιάρης της παρέας, αλλά αμέσως να πετάγεται ο πάντα αισιόδοξος " ε και, πάμε ως το πλησιέστερο βενζινάδικο, γεμίζουμε το ρεζερβουάρ, και επιστρέφουμε πίσω".
Με μηχανές σαν σε διαφήμιση σε ταξιωτικό ημερολόγιο ψάχνοντας όμως τους χορηγούς. Να προσπαθείς να πείσεις τους γονείς σου για το συναρπαστικό της υπόθεσης να είναι χορηγοί σε μια ανεπανάληπτη εμπειρία αλλά να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Να σκέφτεσαι να ζητήσεις ένα άτοκο δάνειο από τα αδέρφια που δουλεύουν, αλλά με τι θάρρος; Το προηγούμενο άτοκο δάνειο ακόμη το περιμένουν. Ξεχνάς άλλωστε πως την πήρες τη μηχανή; Επιχορήγησαν το μέσο, να επιχορηγήσουν και το ταξίδι;
Το καλοκαίρι πλησιάζει, άρχισε λοιπόν τα σχέδια επί χάρτου. Αυτό το καλοκαίρι είναι δικό σου.