Γυρίζω σε δρόμους παλιούς για να ξεχάσω και να θυμηθώ. Σε γειτονιές που ερωτεύθηκα, αγάπησα, χάθηκα, περιπλανήθηκα, μίσησα, έκλαψα με όλη μου την ψυχή. Σε περιοχές που ξενύχτησα, έχασα τον προσανατολισμό μου, ξαναβρήκα το βηματισμό μου. Γυρίζω για να αντιστρέψω τον χρόνο. Αναρωτιέμαι πολλές φορές , τι θέλω πραγματικά να αντιστρέψω; Το χρόνο ή την ίδια μου τη ζωή; Πιάνομαι αδιάβαστος για άλλη μια φορά, μια από τις πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Ακόμη και τώρα αδυνατώ να απαντήσω σε βασικά ερωτήματα που θέτω στον ευατό μου. Πώς θέλω να ζήσω, με ποιους να περάσω μέρος της υπόλοιπής μου ζωής, πώς κατάφερα να απογοητεύσω τα ίδια μου τα όνειρα.
Επιστρέφω επομένως από εκεί που άρχισα τη διαδρομή που πάντα ονειρευόμουν. Μια διαδρομή που με όλα τα ανηφορικά και δύσκολα σημεία της στο τέλος δε μπορεί παρά να φτάσει στον προορισμό της. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να πιαστώ και πάλι αδιάβαστος, γιατί τώρα δεν έχω να κάνω με μαθήματα του πανεπιστημίου που ακόμη και αν δεν τα περνούσα τα επαναλάμβανα την επόμενη φορά , αλλά έχω να κάνω με την ίδια μου τη ζωή που σημαντικές της παραλείψεις δεν συγχωρούνται όπως σε ένα αρχάριο μαθητή. Πρέπει να αποφασίσω. Λαθρεπιβάτης της ίδιας μου της ζωής ή συνταξιδιώτης στο όνειρο που μόλις τώρα ξεκινάει;