ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ

Φθινοπωρινά διαπιστευτήρια

Το φθινόπωρο είχε για τα καλά μπει. Οι πρώτες του ημέρες δεν προμήνυαν όλα όσα θα συνέβαιναν, αν και κάτι στην ατμόσφαιρα έδειχνε πρόδηλα ότι όσα θα επακολουθούσαν ήταν η φυσική κατάληξή τους. Στην εξώθυρα του Σεπτεμβρίου, ο Οκτώβριος, με το πόδι στο θέρος και το βλέμμα στο χειμώνα μάζευε τις αναμνήσεις όλων αυτών των χρόνων. Οι επόμενες ημέρες του μήνα έγιναν πιο σκοτεινές, γεγονός που φανέρωνε ότι ο ερχομός της ισημερίας ήταν πια κοντά. Οι πρώτες φθινοπωρινές βροχές άφηναν το αποτύπωμά τους στην επιφάνεια του εδάφους και η μυρωδιά που αναδεικνυόταν διέγερνε τις αισθήσεις προκαλώντας έντονες επιθυμίες.
Ψιλόβρεχε το βράδυ του Σαββάτου στα δυτικά μέρη της πόλης, Ήδη είχε κάνει την εμφάνιση του και ο Οκτώβριος γλιστρώντας στα λιθόστρωτα του χειμώνα. Στο βάθος του μουντού ουρανού ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα στα σύννεφα φανέρωνε ότι η επερχόμενη καταιγίδα όπως άλλωστε είχε προειδοποιήσει ο τοπικός μετεωρολογικός σταθμός δεν θα διαρκούσε για πολύ. Οι ψαράδες που με την εμπειρία τους τόσα χρόνια μπορούσαν να διαβάζουν τον καιρό ετοιμάζονταν να ανοιχτούν στα ήρεμα νερά της θάλασσας που συνήθως ακολουθούν μια πρόσκαιρη νεροποντή. Οι ίδιοι γνώριζαν ότι αυτές οι στιγμές, όπου τα χαλκόχροα αυτά σύννεφα καθώς απομακρύνονται πλησιάζουν την άκρη του ορίζοντα, είναι τόσο μοναδικές όσο είναι και οι ζωές των ανθρώπων. Μαγεμένοι από την παροδικότητα των στιγμών απολαμβάνουν και την τελευταία ρουφηξιά του στριφτού τσιγάρου τους που με ιδιαίτερη φροντίδα έχουν φτιάξει. Εξαίσια αυτή η εποχή του χρόνου αναλογίζονται και με αυτή τη σκέψη ετοιμάζονται για τον καθημερινό αγώνα επιβίωσής τους.
Στην πρύμνη δυο μικρών πλοιαρίων κάποιοι ξεχασμένοι τουρίστες απολαμβάνουν τις τελευταίες στιγμές ξεκούρασης, συζητώντας ίσως για έρωτες που ανέμεναν και δεν ήρθαν ίσως για τις καλοκαιρινές τους αναμνήσεις που άρχισαν ήδη να ξεθωριάζουν σίγουρα όμως η κουβέντα ήταν τόσο χαλαρωτική που το διέκρινες στα πρόσωπα τους. Γαλήνιες φιγούρες μιας παλιάς εποχής σε καινούριο φόντο.
Λίγο πιο πέρα γάτες κυνηγούσαν τα κίτρινα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων και ένα αδέσποτο σκυλί αναζητούσε τη συντροφιά του επερχόμενου χειμώνα. Φθινοπωρινά διαπιστευτήρια…

Χριστούγεννα 2006. Το τέλος του έτους είναι κοντά. Η έλευση του 2007 να φέρει στον καθένα από εμάς ότι προσδοκά. Φεύγουν τα χρόνια τόσο γρήγορα και με μελαγχολία ανασκαλεύω το παρελθόν. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μου αρέσει να κάνω μια στάση σε όσα έχω ζήσει,να ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου, να θυμάμαι τα λάθη μου και να χαίρομαι για όσα δεν έχω μετανιώσει, να θυμάμαι τις ωραίες στιγμές και να χτίζω το μέλλον. Τέτοια εποχή μου αρέσει να είμαι ένας από τους αιώνιους αναβλητικούς. Να ταξιδεύω με πυξίδα τα όνειρά μου σαν να έχω γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο και να ξέρω πώς δεν μπορεί κάποτε και τα πιο παράξενα από αυτά γίνονται πραγματικότητα. Έτσι και αλλιώς τα όνειρα από μόνα τους είναι μια ευλογημένη αταξία που ακόμη και όταν η μη εκπλήρωσή τους μας κάνει να απογηοτευόμαστε τότε φαίνονται στα μάτια μας σαν μια ανυπέρβλητη δυσκολία. Μια τέτοια δυσκολία όμως είναι ένα φως. Γιατί αυτό είναι το όνειρο.
Εύχομαι το 2007 να μπει στον καθένα μας τόσο φως όσο χρειάζεται για να κάνει όσα επιθυμεί πραγματικότητα.

13 Δεκέμβρη και αναπάντεχα πάλι μαζί. Για να γράψω απλώς τις πρωινές μου σκέψεις επανέρχομαι. Σήμερα λόγω απεργίας κάποιων μέσων μαζικής μεταφοράς και λόγω της στάσης εργασίας κάποιων άλλων, ανυπόφορη κατάσταση δημιουργήθηκε στους περισσότερους δρόμους της Αθήνας. Κάνω τη σκέψη ότι αρκετός χρόνος σπαταλιέται στους δρόμους. Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι ότι ένα ευέλικτο μέσο μεταφοράς χρειάζεται. Ένα ποδήλατο ίσως, μια μηχανή ακόμη καλύτερα. Αυτές τις στιγμές μπαίνω και εγώ στη ψυχολογία αυτού που αναπολεί μια ζωή σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, μια ζωή που κάθε δευτερόλεπτο έχει αξία. Τις ώρες της μεγάλης κίνησης, όπου τα αυτοκίνητα κινούνται με αργούς ρυθμούς θα ήθελα να μάθω αν αυτή ήταν η ζωή που οι περισσότεροι από αυτούς ονειρεύτηκαν, αυτή που ανέμεναν να έρθει. Σίγουρα όμως ξέρω ότι κολλημένοι στην κίνηση με το μυαλό τους κάνουν ταξίδια σε άλλους τόπους σε άλλες εποχές. Μα που το ξέρω; Τα ίδια ταξίδια κάνω και εγώ. Έτσι και αλλιώς τα όνειρα έχουν κοινές αποχρώσεις.

Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2006, του Αγ. Σπυρίδωνος. Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες. Χρόνια πολλά και στην αδερφή μου, τη Ρούλα. Έπρεπε να φτάσει μέσα Δεκέμβρη για να δούμε τον καιρό να ισορροπεί. Ναι, να ισορροπεί καθώς για μένα Δεκέμβρης σημαίνει βροχές, συζητήσεις γύρω από το τζάκι, χειμωνιάτικα ρούχα, χιόνια στα ορεινά, εξορμήσεις στο βουνό για να χαρούν τα παιδιά τις λευκές νιφάδες και όχι μόνο μικρή μέρα καθώς το απόγειο της νύχτας φτάνει προς το τέλος της. Φεύγουν γρήγορα οι εποχές αλλά οι αναμνήσεις που τις συνοδεύουν ξαναγυρνούν, φέρνοντας άλλοτε χαρά και άλλοτε λύπη...

Καλή αρχή

Καλή αρχή. Το blog αυτό ελπίζει να αποτελέσει την αρχή για περισσότερες εποικοδομητικές συζητήσεις, για την παρουσίαση των απόψεων του καθενός, για την ανταλλαγή σκέψεων.Στο τέλος της κάθε εβδομάδας θα γίνεται μια ανασκόπηση τόσο των προβληματισμών, συζητήσεων που μπορεί να έχουν τεθεί όσο και των πιο σημαντικών θεμάτων όπως αυτά εμείς θα επιλέγουμε.