Χριστούγεννα 2006. Το τέλος του έτους είναι κοντά. Η έλευση του 2007 να φέρει στον καθένα από εμάς ότι προσδοκά. Φεύγουν τα χρόνια τόσο γρήγορα και με μελαγχολία ανασκαλεύω το παρελθόν. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μου αρέσει να κάνω μια στάση σε όσα έχω ζήσει,να ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου, να θυμάμαι τα λάθη μου και να χαίρομαι για όσα δεν έχω μετανιώσει, να θυμάμαι τις ωραίες στιγμές και να χτίζω το μέλλον. Τέτοια εποχή μου αρέσει να είμαι ένας από τους αιώνιους αναβλητικούς. Να ταξιδεύω με πυξίδα τα όνειρά μου σαν να έχω γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο και να ξέρω πώς δεν μπορεί κάποτε και τα πιο παράξενα από αυτά γίνονται πραγματικότητα. Έτσι και αλλιώς τα όνειρα από μόνα τους είναι μια ευλογημένη αταξία που ακόμη και όταν η μη εκπλήρωσή τους μας κάνει να απογηοτευόμαστε τότε φαίνονται στα μάτια μας σαν μια ανυπέρβλητη δυσκολία. Μια τέτοια δυσκολία όμως είναι ένα φως. Γιατί αυτό είναι το όνειρο.
Εύχομαι το 2007 να μπει στον καθένα μας τόσο φως όσο χρειάζεται για να κάνει όσα επιθυμεί πραγματικότητα.