Φθάνουμε λοιπόν στο τέλος. Τα συναισθήματα παρόντα, άλλοτε λυτρωτικά ενίοτε αντιφατικά ανατρέπουν βεβαιότητες και επιβάλλουν αναπροσαρμογές. Άνοιξη επίκειται και το φως ολοένα και γίνεται περισσότερο. Αναμνήσεις χρόνων επιστρέφουν διακριτικά να μου θυμήσουν τη διαβρωτική παρουσία του χρόνου.
Εδώ λοιπόν κλείνει ο κύκλος μου. Φεύγω ακόμη μια φορά μήπως μπορέσω και βρω το δρόμο μου πριν με διαβρώσει ο αδυσώπητος χρόνος. Τα όνειρα ακόμη παραμένουν ζωντανά περιμένοντας με ανυπομονησία να βρουν ανταπόκριση ενώ παράλληλα δημιουργούνται νέες ουτοπίες που ωθούν το μυαλό σε εμβαθυντική διερεύνηση. Ταυτόχρονα, σκέψεις στροβιλίζονται ψάχνοντας απάντηση στα ερωτήματα που αυτές προκαλούν. Ανάμεικτες αντιδράσεις σε παράλληλες δραστηριότητες της καθημερινότητας αποκαλύπτουν επιτυχώς την ευμεγέθη αντιφατικότητα της ίδιας της ζωής. Πολλές οι σκέψεις, δύσκολα στοιχίζονται και οριοθετούνται, ψάχνουν διέξοδο και αιωνίως ανακυκλώνονται.
'Ανοιξη μπροστά μας και τα συναισθήματα να εναλλάσσονται. Μια έντονη χαρμολύπη έρχεται να με ταρακουνήσει και να μου τονίσει τη μαγεία της πιο ωραίας εποχής του χρόνου. Μια βόλτα με τα ποδήλατα στα πιο απλά και όμορφα σημεία της πολης με συνεπαίρνει και απλώς μου θυμίζει τη μαγεία του λιτού που τόσο εύκολα είχα ξεχάσει.
Έχει αρχίσει να βραδιάζει, το φως λιγοστεύει, η ώρα έχει ήδη περάσει , το κρύο κάνει την επανεμφάνισή του, ίσως από τις τελευταίες του πριν η άνοιξη για τα καλά σταθεί μπροστά μας και εγώ παίρνω το δρόμο της επιστροφής αφήνοντας για λίγο ακόμη τη φαντασία μου να οργιάσει. Μάταια όμως καθώς ήδη ένας τυπικός συναδελφικός χαιρετισμός με επαναφέρει στην πραγματικότητα αφήνοντας τις σκέψεις μου για άλλη μια φορά μετέωρες.