13 Δεκέμβρη και αναπάντεχα πάλι μαζί. Για να γράψω απλώς τις πρωινές μου σκέψεις επανέρχομαι. Σήμερα λόγω απεργίας κάποιων μέσων μαζικής μεταφοράς και λόγω της στάσης εργασίας κάποιων άλλων, ανυπόφορη κατάσταση δημιουργήθηκε στους περισσότερους δρόμους της Αθήνας. Κάνω τη σκέψη ότι αρκετός χρόνος σπαταλιέται στους δρόμους. Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι ότι ένα ευέλικτο μέσο μεταφοράς χρειάζεται. Ένα ποδήλατο ίσως, μια μηχανή ακόμη καλύτερα. Αυτές τις στιγμές μπαίνω και εγώ στη ψυχολογία αυτού που αναπολεί μια ζωή σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, μια ζωή που κάθε δευτερόλεπτο έχει αξία. Τις ώρες της μεγάλης κίνησης, όπου τα αυτοκίνητα κινούνται με αργούς ρυθμούς θα ήθελα να μάθω αν αυτή ήταν η ζωή που οι περισσότεροι από αυτούς ονειρεύτηκαν, αυτή που ανέμεναν να έρθει. Σίγουρα όμως ξέρω ότι κολλημένοι στην κίνηση με το μυαλό τους κάνουν ταξίδια σε άλλους τόπους σε άλλες εποχές. Μα που το ξέρω; Τα ίδια ταξίδια κάνω και εγώ. Έτσι και αλλιώς τα όνειρα έχουν κοινές αποχρώσεις.