Όσο περνούν τα χρόνια, όπως κάποτε σε κάποιον από τους αγαπημένους μου είχα διαβάσει καταλαβαίνεις ότι η αλήθεια λέγεται "πληθυντικός".Υπάρχουν πολλές αλήθειες και όχι μία η δική σου η απόλυτη.Όσο περνούν τα χρόνια χειροκροτεί μέσα μας το ίσως...
Όσο περνούν λοιπόν τα χρόνια ολοένα και οι αναμνήσεις παίρνουν τη θέση των ονείρων'τότε είναι που καταλαβαίνεις πώς γερνάς. Όσο περνούν τα χρόνια μου λείπουν τα παιδικά μου χρόνια στη μικρή μου πόλη που μεγάλωσα, με τα παιχνίδια και την ανεμελιά τους, χρόνια γεμάτα χαρά και αθωότητα. Μου λείπουν τα καλοκαιρινά απογεύματα τότε που γυρνάγαμε από το μπάνιο στη θάλασα γεμάτοι αλάτι, φοράγαμε πρόχειρα μπαλωμένα κοντά παντελόνια και κολλητά πολύχρωμα μπλουζάκια και τρέχαμε στις αλατένιες αλάνες, "σάλτσινα" τα λέμε στα μέρη μου για να ξεδιπλώσουμε το ταλέντο μας πάνω στην ασπρόμαυρη "θεά".
Όσο περνούν τα χρόνια μου λείπει η σκληρή μου εφηβεία και οι ανεπίδοτοι ερωτές της. Θυμάμαι έντονα τα μελαγχολικά απογεύματα στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, απογεύματα άγευστα και χλιαρά, τότε που τα όνειρα έπαιρναν τη θέση του πραγματικού. Θυμάμαι παιχνίδια και μουσικές, σχολικές εκδρομές και "παραδοσιακές" καταλήψεις.
Έτσι λοιπόν όσο περνούν τα χρόνια μου λείπουν τα φοιτητικά μου, χρόνια γεμάτα ζωντάνια και όνειρα. Μου λείπουν οι ωραίες συζητήσεις με φίλους άγρια χαράματα στην προκυμαία του μεγάλου λιμανιού,τα αξέχαστα ξενύχτια μας, οι απογοητεύσεις του έρωτα και οι γεμάτες ηδονή απολήξεις του.
Μα πάνω από όλα όσο περνάει ο καιρός μου λείπει διπλά ο πατέρας μου με τις φωνές του και τα γλέντια του με τις ιστορίες του και τα ταξίδιά του, ο πατέρας μου που έλεγε ότι η μπάλα και ο δρόμος είναι λύτρωση' τότε είναι που παίρνω τους δρόμους μεσάνυχτα, χάνομαι σε σκοτεινές γωνιές της πόλης, αναζητώ μάταια την παρουσία του και ανακαλώ στο νου μου τις ζωντανές μας συζητήσεις για τους μεγάλους αντιφατικούς της ζωής που τόσο και οι δυο μας αγαπήσαμε...