Sunday 28 February 2010

Πάμε λοιπόν από την αρχή, 9 χρόνια μετά να σχεδιάζουμε τα ίδια όνειρα με διαφορετικές αποχρώσεις.Άνοιξη μπροστά μας και όλα να επιτρέπονται. Σχέδια και ταξίδια, μικρές αποδράσεις του μυαλού που σε παρασέρνουν.

Στην πόλη που αυτή την εποχή όπως κάποτε σε κάποιους από τους ατέλειωτους διαλόγους με κολλητούς σε νυχτερινούς περιπάτους υπό το μυσταγωγικό φως των αρχαίων θεών είχαμε πει ότι προσφέρεται για αμέτρητες βόλτες και αναζητήσεις.

Σε αυτήν την πόλη που κάθε γωνιά της ακόμη και στην πιο άσχημη έχει κάτι να σου προσφέρει απλόχερα την Άνοιξη.

Πάμε λοιπόν να συναντήσουμε για άλλη μια φορά το όνειρο σε συνοικίες που το ζωγραφίζουν. Να χαθούμε στις μυστικές πλευρές τις, να τις αποκαλύψουμε και να τις γευτούμε. Να περπατήσουμε ξανά στα ίδια μέρη με διαφορετικές όμως παρέες, εκεί που άλλοτε με παλιούς γνώριμους και με αφελή ίσως αλλά αυθεντική σίγουρα διάθεση σχεδιάζαμε να αλλάξουμε τον κόσμο αφού πρώτα αλλάζαμε τον εαυτό μας.

Έτσι λοιπόν, πάλι από την αρχή σε μια νέα άνοιξη να αναζητάς πάλι το απροσδόκητο.

Να σκέφτεσαι μακρινά ταξίδια σε ακόμη μη προσδιορισμένους προορισμούς όταν θα κολυμπάς σε μαγιάτικα πελάγη..

Να περπατάς δίπλα στη θάλασσα και να αποζητάς λίγο από την ηρεμία της αφού πρώτα της έχει αποθέσει όνειρα και σχέδια επί χάρτου.

Να βολτάρεις σε υπέροχους δρόμους που ενώνουν το αστικό μέρος της πόλης με τη μαγευτική ακτογραμμή της αφού πρώτα έχεις διασχίσει μέρη που σου φέρνουν ευσυγκίνητες θύμισες..

Έτσι λοιπόν να καλωσορίζεις την άνοιξη με διαφορετική διάθεση, να υποδέχεσαι το φως της, φως καθάριο και λυτρωτικό, και όταν η νύχτα απλώσει σιγά σιγά το πέπλο της εσύ εκεί να βρίσκεσαι ξανά στα ίδια μέρη που είχες αγαπήσει από τότε που γα πρώτη φορά σε υποδέχτηκε αυτή η πόλη. Να επιστρέφεις στο κέντρο της και οι μυρωδιές του, γνώριμες όσο ποτέ άλλοτε να σε προσκαλούν σε περιπλανήσεις. Να διασχίζεις δρόμους που κρύβουν μελαγχολία και που τα πορτοκαλί φώτα τους, όπως αυτά που κάθε φορά που την άφηνες πρόσκαιρα σε αποχαιρετούσαν στις εξόδους της, να αποκαλύπτουν γοητευτικές πλευρές της.
Πάμε λοιπόν να συναντήσουμε την άνοιξη στην πόλη που την φανερώνει όσο καμιά άλλη και ας χαθούμε για αυτούς τους μήνες στη μαγεία της πριν μας συνεπάρουν θολερά καλοκαίρια και θρυμματισμένες σκέψεις που θα λιώνουν στην παράταιρη μοναξιά του Ιούνη...

2 comments:

Αλέξανδρος Ζήβας said...

Είν’ ευκαιρία….. κι ό,τι φεύγει….. δε γυρνά….!

.....Έξω Άνοιξης πρεμιέρα….,
πλάση με Αυγής παντιέρα….,
Πόθος ξύπνησε αντάρτης….,
σε καλώ ‘κει πέρα να ‘ρθεις….!

Πάμε στους κάμπους σαν πουλιά να αφεθούμε….,
σε βόλτα αγάπης κι έρωτα ν’ ανταμωθούμε….,
είν’ ευκαιρία….. κι ό,τι φεύγει….. δε γυρνά….!
Έλα….. κι αλκυονίδες μνήμες, ‘κει, ν’ αποτυπώσουμε…..
και στη ζωής μας το χειμώνα…., σαν θα ‘ρθει….,
κλήρο κι αντίδοτο, τραγούδι, να του δώσουμε….!

Έξω κοινωνεί κι η Φύση….,
μέρας νιόγεννης μεθύσι….,
δες πώς μέθυσε κι ο Μάρτης….,
σε καλώ μαζί μου να ‘ρθεις….!.....

Γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας,
URL : www.alexandros-zivas.gr
….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ όλων των αποκωδικοποιητέων…..

Anonymous said...

Πριν λίγες μέρες εδώ στη Ρόδο μύρισε άνοιξη. Αυτή η μυρωδιά των ανθών των εσπεριδοειδών που στην Αθήνα ήταν η πιο χαρακτηριστική και έντονη μυρωδιά ακόμη και από την επαρχία. Και εκείνο το διάφανο αεράκι το γλυκό που κάτι ξυπνάει μέσα σου αρχέγονο και μαγικό. Μια αίσθηση απροσδιόριστη που θες να τη ζεις έξω στη φύση. Για μένα όμως αυτή η άνοιξη δεν είναι ίδια. Και η απώλεια δεν ταιριάζει στην άνοιξη, γιατί μόνο με την αναγέννηση συνδέεται. Και βέβαια αυτό συμβαίνει. Και σίγουρα τα ανθάκια που βγήκαν είναι άλλα από τα περσινά. Και η ζωή κυλάει.Αλλά κυλάει για όλους, μαζί με σένα, και παρασέρνει και σένα. Και όταν είσαι στην όχθη του ποταμού και βλέπεις τα νερά να παρασέρνουν τα άνθη από τα δέντρα, μελαγχολείς γλυκά. Όταν όμως αυτό το ποτάμι παίρνει εσένα, σε βάζει σε περιπέτειες και "ρουφάει" τον αγαπημένο σου πατέρα τότε απλά βυθίζεσαι στο πένθος και στη θλίψη. Δεν έχεις το περιθώριο να μελαγχολήσεις, να γείρεις το κεφάλι πίσω και να πεις "έτσι είναι η ζωή". Τότε αναρωτιέσαι "γιατί είναι έτσι η ζωή"; Θυμώνεις και πονάς. Όμως δεν είσαι αμέτοχος. Δεν είσαι στη ρουφήχτρα αλλά παλεύεις γύρω από αυτή. Και προσωρινά τη γλιτώνεις. Και η άνοιξη ξανάρχεται. Δεν μπορείς να χωρέσεις στο μικρό σου μυαλό τον κύκλο των εποχών, τον κύκλο της ζωής. Απλά συνεχίζεις χωρίς να ξέρεις πώς και από ποιο δρόμο. Από κει ίσως που έχεις τα πιο μυρωδάτα ανθάκια έστω και με συντροφιά την άφατη θλίψη σου που όρια δεν έχει, που παρηγοριά δε βρίσκει.