Χωρίς αναπνοή

Ήταν ένα από τα πολλά πήγαινε-έλα των τελευταίων μηνών μα σίγουρα όχι το τελευταίο ή μήπως ναι; Κυριακή απόγευμα θαρρώ πως ήταν ή δεν θυμάμαι καλά, έχει περάσει άλλωστε τόσος καιρός, ο χρόνος κυλά αδυσώπητα όταν αφορά σκληρά γεγονότα και μάλιστα δύσκολα προσδιορίζεται, όταν επιμένουσες δονήσεις του κινητού μου τηλεφώνου αφότου είχα πριν λίγο αφήσει τη γενέτειρά μου και επέστρεφα στην πόλη της εργασίας, έτσι μου αρέσει να αποκαλώ τις πόλεις στις οποίες οι άνθρωποι μετοικούν και με τις οποίες δε δεσμεύονται συναισθηματικά μαζί τους, με επανέφεραν από τον κόσμο του ονείρου σε αυτόν της πραγματικότητας που ήταν σκληρή ναι σκληρή έπρεπε να αποδεχτώ άλλωστε τα λόγια των γιατρών, δεν ήταν έτσι και αλλιώς η πρώτη φορά που μας το έλεγαν και μας το υπενθύμιζαν άλλοι με γλυκό τρόπο άλλοι με πιο απότομο, έτσι και αλλιώς ο θάνατος με την ίδια μορφή έρχεται ή μήπως πάλι όχι, άρχισα να ξεχνάω μου φαίνεται, μάλλον φταίει η ταχύτητα των γεγονότων αυτών των μηνών, Φεβρουάριος νομίζω ήταν όταν πάλι επιμένουσες κλήσεις από τη μητέρα μου αυτή τη φορά με είχαν θορυβήσει, καλύτερα πανικοβάλλει και έτσι μετέφερα αυτόν τον πανικό και σε αγαπημένα μου πρόσωπα, που έπαιρναν χαράματα ή βράδυ ήταν πάλι θα σας γελάσω, το πρώτο διαθέσιμο αεροπλάνο, για να επισκεφτούν τον πολυαγαπημένο μας πατέρα που εσπευσμένα είχε εισαχθεί σε νοσοκομείο, έπρεπε να γίνουν έτσι και αλλιώς όλες οι απαραίτητες εξετάσεις που θα επιβεβαίωναν ή όχι τον αρχικό μας φόβο, φόβος που τώρα πια μετά από τόσους μήνες είχε αποδειχτεί αληθινός, επιμένει άλλωστε το κινητό να χτυπάει, πρέπει να το απαντήσω, αλλά φοβάμαι να αποδεχτώ το μοιραίο, φθάνω έτσι και αλλιώς σε λίγο στην πόλη της ξενιτιάς, άλλος προσφιλής μου προσδιορισμός, και έτσι θα μπορέσω να μιλήσω πιο άνετα με τους δικούς μου για να μου πουν για την κρισιμότητα ή όχι της κατάστασης, αλλά κάτι μέσα μου λέει ότι πρέπει να απαντήσω, ό,τι και αν είναι ό,τι και αν ακούσω, έτσι και αλλιώς η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη δεν έχω πια τίποτα να φοβάμαι, μόνο να κλαίω και να θυμάμαι ωραίες στιγμές και αναμνήσεις, ζωντανές συζητήσεις και ευχάριστες εξιστορήσεις, ας αντικρίσω λοιπόν μια και καλή το θάνατο, ενηλικιώθηκα πια έστω και καθυστερημένα όλοι αυτό άλλωστε δε μου λένε τον τελευταίο καιρό, ότι θα πρέπει να ωριμάσω να δυναμώσω και ας μη θέλω εγώ και ας ζω ακόμη στην αιώνια αναβλητικότητά μου, «παρακαλώ» αποκρίνομαι και ας βλέπω από τον αριθμό της κλήσης ποιος με παίρνει, δεν προλάβαμε να αποχωριστούμε και πάλι με καλεί, μάλλον άσχημα τα μαντάτα και ας μας είχαν πει οι γιατροί με γλυκό τρόπο αυτή τη φορά ότι θα άντεχε για λίγο ακόμη, «παρακαλώ» ξανά, τι γίνεται ρωτάω φοβισμένα, δεν είναι καλά τα νέα μου λέει , πάρε το τελευταίο λεωφορείο μήπως και προλάβεις να τον ακούσεις ή καλύτερα να τον αφουγκραστείς για τελευταία φορά και να σκέφτομαι μάλλον μπερδεμένες σκέψεις ότι τώρα τελευταία η λέξη τέλος με όλα τα παράγωγά της είναι η πιο κυρίαρχη στη ζωή μου, άλλωστε το τέλος περιμένω και τρέχω να προλάβω τελικά τα κατάφερα μπήκα στο λεωφορείο της επιστροφής, ας κυλήσει γρήγορα ο χρόνος μήπως και προλάβω έστω για τελευταία φορά, να πω όσα δεν ήθελα ή δεν μπόρεσα ποτέ να πω και ας ξέρω ότι δεν μπορεί να αποκριθεί, είμαι σίγουρος όμως ότι θα με καταλάβει, τρέχει ο λογισμός μου, τρέχει και το λεωφορείο, χτυπάει ξανά το τηλέφωνο, φοβισμένα βλέπω τον αριθμό, με αργές κινήσεις το σηκώνω, κλάματα και σπαραγμούς στην άλλη άκρη της γραμμής, αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να πω «παρακαλώ», μάλλον από αμηχανία, καταλαβαίνω πιο πολλά πια από τις σιωπές παρά από τις φωνές τους, και απλά ρωτάω αν προλαβαίνω για τελευταία φορά και το μόνο που θυμάμαι πια από μια γρήγορη απάντηση: «χωρίς αναπνοή»…